Hiperbaria nie jest terapią, która ma długą historię. Jednak od momentu stosowania na szerszą skalę przyczyniła się do walki z licznymi chorobami. W przypadku oparzeń problem jest dość złożony. Zazwyczaj dotyczy znacznego ograniczenia ukrwienia w miejscach dotkniętych oparzeniem.

O roli tlenoterapii w przyspieszaniu leczenia oparzeń wiadomo od lat 60. ubiegłego wieku. W 1965 roku dwaj japońscy naukowcy opublikowali wyniki badań. Były one poświęcone terapii górników z zatruciem tlenkiem węgla i oparzeniami trzeciego stopnia. Ikeda i Wada zaobserwowali, że leczeni HBOT wrócili do zdrowia szybciej niż ci leczeni tradycyjnymi metodami. Opuchlizna zmniejszyła się w krótszym czasie, krótszy był także proces gojenia ran.

Tego typu uszkodzenia skóry charakteryzują się przerwaniem ścian naczyń krwionośnych i tkanek miękkich. W efekcie powstaje obrzęk, który sięga aż do mięśni i głębszych warstw skóry. Uszkodzenia wywołane przez oparzenia obejmują tym sposobem znacznie większy obszar, niż może się wydawać.

Dla tlenu transportowanego wraz z krwią opuchlizna jest blokadą. Ratunkiem w takiej sytuacji może być sesja w komorze hiperbarycznej. U pacjentów leczonych metodą HBOT obrzęki ulegają redukcji. Poprawia się ukrwienie skóry i pozostałych tkanek dotkniętych oparzeniem. Dotlenienie uszkodzonej tkanki ogranicza też utratę płynów, która pojawia się w wyniku uszkodzenia naczyń.

Tlenoterapia hiperbaryczna w gabinecie tlenowaodnowa.pl zmniejsza ryzyko wystąpienia infekcji. Jest to niezmiernie istotne w leczeniu oparzeń – zarówno zewnętrznych, jak i powstałych w drogach oddechowych. U pacjentów z oparzeniami zakażenie w tym obszarze może mieć poważne konsekwencje. Sesja w komorze hiperbarycznej zmniejsza obrzęki dróg oddechowych.

Należy mieć na uwadze, że tlenoterapia nie powinna być traktowana jako jedyna lub alternatywna metoda leczenia. Każdorazowo wdrożenie jej powinno być konsultowane z lekarzem. Powinno też stanowić raczej część programu mającego przywrócić pacjenta do zdrowia – element wsparcia.

Jako że głównym czynnikiem wpływającym na stan tkanek odmrożonego obszaru jest niedotlenienie, naukowcy uznali, że pomocna w leczeniu zmian może być tlenoterapia. Pierwsze przypadki skutecznej terapii tlenem opisano już w latach 60. XX wieku. Od końca ubiegłego stulecia stopniowo przybywa opisów pozytywnych skutków zastosowania HBOT w leczeniu odmrożeń.

Niska temperatura to główny, ale nie jedyny element doprowadzający do zniszczeń tkanek. Znaczenie ma również nieodpowiedni do pogody ubiór, wilgotność powietrza czy wiatr. W efekcie działania tych czynników dochodzi do obkurczenia naczyń krwionośnych, co ma miejsce już przy temperaturze poniżej zera. Przy spadku poniżej 10°C dochodzi do utraty wrażliwości na bodźce bólowe.

Gdy skóra zaczyna tajać, tworzą się na niej kryształki lodu, które wywołują stan zapalny i uszkadzają tkankę. Kolejny etap to spowolnienie przepływu krwi, co generuje groźne dla organizmu niedokrwienie. Bezpośrednio przekłada się na niedotlenienie tkanek, niebezpieczny stan znany jako hipoksja tkankowa. Im dłużej trwa, tym większe spustoszenie sieje w miejscu poddanym działaniu zimna. Może skutkować obrzękiem tkanek oraz innymi uszkodzeniami naczyniowymi, włącznie z zakrzepicą.

W 2015 roku w czasopiśmie „Indian Journal of Occupational and Environmental Medicine” opisano przypadek 22-letniego żołnierza z odmrożeniami stóp III stopnia. Chcąc uratować jego palce przed amputacją, wdrożono HBOT. Po 20 sesjach i podstawowej opiece medycznej po 2 tygodniach mężczyzna odzyskał czucie w stopach.